Wkurzają mnie ludzie

Oto, co zirytowało spotkało mnie w ciągu jednego miesiąca.

Z ludźmi z pracy staram się żyć w zgodzie. Wchodzę do tego budynku, żeby pakować pierdoły i zmyć się na chatę, którą opłacam dzięki dwóm staruszkom którzy zapomnieli o emeryturze i dalej rządzą tą budą.

Ale niektórych ludzi walnęłabym w łeb pudłem, rzuciła na paletę, owinęła folią i wysłała do Tajwanu. 

Zaczęłabym od tej wrednej baby, która przechodząc obok się uśmiecha, a jak już człowieka minie, kąciki jej ust automatycznie opadają w dół. Stara się rozmawiać ze wszystkimi, każdemu przyznaje rację, a potem za plecami obrabia dupę z kolejnymi potencjalnymi ofiarami. 

Kiedy Sylwia przeniosła się na drugą zmianę, baba zaproponowała mi podwożenie rano. Propozycja nie do odrzucenia. Chciała wejść w świat polaków, zadawała mi pytania, na które odpowiadałam niejednoznacznie, pokrętnie, mówiłam że NIE WIEM. Może dlatego pewnego wtorku wzięła dodatkowy dzień wolnego - ze świadomością, że na nią czekałam jak kretynka. Na ostatnią chwilę pobiegłam na autobus. Następnego dnia baba stała na fajce jakby nigdy nic, a nawet się przywitała! Szkoda, że nie przeprosiła. Więcej na ten temat nie było słowa. Wiecie, ulżyło mi, że z nią już nie jeżdżę, ale to było zwykłe - ładnie mówiąc - chamstwo, które prawdopodobnie przekręciła tak, żeby ludzie myśleli że to ja poleciałam w ch... kulki. Jak mogę, to suczy unikam.

Cholerni lekarze. Panowie z rozdętym ego, którzy na każdą dolegliwość wcisną człowiekowi paracetamol (wiecie, że dzięki słynnej angielskiej metodzie olewania niedawno umarła dziewczynka?). Nie możesz wyprostować nogi? Powiedzą ci, że masz przeczekać. Przychodzisz z zakrwawioną głową do szpitala? Zapytają, co ci dolega. Masz na nadgarstku torbiel? Nie, to nie od kręcenia ręką pięć dni w tygodniu, po osiem godzin dziennie, no co pani. To się wzięło z niczego. Łaskawie możemy zoperować, jeżeli posiedzi sobie pani w szpitalu... a nie, stop, o tym nie wspominali. Że będę zmuszona siedzieć na krzesełku sześć godzin (zabieg trwał 10 minut, a ja miałam umówioną wizytę), z czego trzy w szpitalnym szlafroku i majtasach oglądając na za wysoko powieszonym telewizorze dokument o dziewczynie bez nogi (poważnie? To na pocieszenie pacjenta?!). Już nie wspominajmy o moim wybuchu śmiechu, kiedy przewozili me niemal nagie ciało na szpitalnym wózku. Czułam się jak po wypadku. Ale ponoć to procedura związana z higieną - która musiała wejść stosunkowo niedawno, bo kilka lat temu miałam poważniejszy zabieg i wtedy po prostu weszłam do sali. Na nogach. Ubrana. 

Ale nic z tego nie wkurzyło mnie tak, jak ten tyczkowaty ciapak, który stwierdził że w życiu się jeszcze nie napracowałam (na co pielęgniarka wybuchła figlarnym śmiechem) i chciał posłać mnie do pracy na dzień po zabiegu. A niech się łapka ładnie infekuje w kurzu. 

Jak już się uwolniłam z łap lekarzy, lekko naćpana stanęłam przed szklanymi drzwiami wyjściowymi, które zamiast się otwierać, wzięły i się zamknęły. Co jest, jebany szpital nie chce mnie wypuścić  - pomyślała Kamińska. Patrzyłam i patrzyłam na drzwi, które się nie otwierały i nagle Aha! Wielka strzałka w bok. Powoli obróciłam głowę, zmrużyłam oczy... a tam guzik do otwierania. Witajcie w świecie krótkowidzów. Ktokolwiek się śmieje, fuck offffff! Freedom! Nie pamiętam, czy się potknęłam po wyjściu, ale mogę się założyć, że tak. Oczami wyobraźni widzę pieprzonego chochlika, który siedzi w fotelu w poczekali i ciśnie ze mnie bekę, jakby mi jeszcze było mało.

Na deser dorzucam kierowców autobusów, którzy przyjeżdżają kiedy chcą, albo nie przyjeżdżają w ogóle, przez co człowiek spóźnia się do pracy. Dwa razy w ciągu tygodnia. Nie wspomnę, że znajoma jeździła busem o tej godzinie (ja przed przeprowadzką jeździłam wcześniejszym, więc nie było opcji spóźnienia) przez prawie rok i nie spóźniła się ani razu... taki pech tylko u Kamińskiej.