Miesiąc 4

To już definitywnie koniec ciepłych dni. Ostatni miesiąc wypełniły mi nadgodziny i weekendowe melanże, tak jakbyśmy próbowali dogonić uciekające lato. 

A to, że siedzę przy stole w kuchni z laptopem i z kubkiem kawy pod ręką to już chyba co kilkutygodniowy blogowy rytuał.

W zeszłym miesiącu przeżyłam kilka Spotkań (tutaj o czym mowa) - z panem Stachem, czterdziestolatkiem, który dla kilku browarków wziął wolne w pracy (ale nie myślcie sobie, że to żul! Stachu pochodzi ze sportowej rodzinki i po pijaku zaczął robić pompki na jednej ręce, bo, jak powiedział, w życiu najważniejszy jest sport. Gość ma mięśnie na nogach i rękach i zastanawiam się, czy przypadkiem nie chodzi na solarium) i powiedział mi, że jak zmienię kolor włosów z blondu na ciemny, to przyjdzie do mnie z pistoletem który trzyma w garażu (no poważnie, mam taki mały pistolecik, nie mój, ale mam!). Zapytał też, jak mógłby przefarbować swojej kobiecie włosy na blond. A potem przyszedł D. Ty, Stachu, ty na rowerze?! Znowu będę cię widział, jak slalomem wracasz do domu. Stachu na to: Jak ja nie dam rady... to rower zna drogę.

Potem wypadł spontaniczny melanż nad jeziorem, już bez Stacha który stwierdził, że na takie zabawy jest za stary.

Następne było Spotkanie z Andrzejem i choć jego imię mniej kojarzy się z popijawą niż Stacha, to własnie on był żulem. Mówił, że mieszka w UK 17 lat, że kiedyś miał skuter ale sprzedał go za 500 zł, żeby mieć za co pić. A w ustach miał ogromnego kła i wystawiając go w uśmiechu mówił, że jesteśmy ziomkami. Potem wyprosił od K. funta na piwo, bo: wczoraj dali mi zajarać zioło, do dziś mnie trzyma (nadal nie jestem pewna, co ma jedno do drugiego)! Ja mu na to: Andrzej, to chyba te wszystkie Okocimy, a nie jaranie z wczoraj, co?

Przeżyłam też swoją największą żenadę pracowniczą w dziejach. Otóż czy pracujemy przy maszynach, czy pakujemy przy stołach ręcznie, musimy z palet podnosić pudła. Te ze śrubkami na ogół ważą 25kg i mamy do ich podnoszenia specjalne maszyny. Ale żeby podnieść 25kg w górę i odłożyć to dla mnie nie problem. Tego dnia byłam na maszynie, gdzie i tak nie można używać podnośników. Pakowałam nakrętki. Spojrzałam  sceptycznie na jedno z pudeł, było miękkie i się rozłaziło: nie no, rozwali się jak je ruszę... pewnie mnie coś takiego jeszcze spotka, ale na pewno nie zrobię sobie takiej siary świadomie. Okrążyłam paletę, wzięłam inne pudło, zadowolona doszłam do maszyny... i nagle nakrętki zaczęły się wysypywać bokiem. Jęknęłam i uniosłam pudło żeby wrzucić na blat maszyny i wtedy pierdolnęło rozsypując te cholerne 25 kilo w przeciągu metra. Stałam tam bezradnie z pustym pudłem w ręku, Robert aż skulił się ze śmiechu co się śmiejesz, pomóż mi! - ryknęłam wtedy rzucając pudłem i zabierając się za zbieranie nakrętek garściami. Robert poszedł do managerki która przyszła z wielkimi magnesami z rączkami i śmiała się mówiąc, żebym się nie martwiła tylko dopisała sobie czas na wykonanie tego zamówienia. Kto by nie chciał takiej szefowej?! Ogólnie pomagały mi cztery osoby, a teamleaderka powiedziała it happens to the best. Jest zarozumiała, więc nie zdziwiło mnie kiedy się przyznała, że kiedyś miała podobną przygodę. Druga powiedziała, że wszystkim się to zdarza, czym ku mojej ogromnej uldze obie zadały kłam słowom Roberta: Nigdy w historii naszej fabryki się to nie zdarzyło, więc możesz być z siebie dumna, L. Jesteś legendą! Dupekdupekdupek.

Soundtrack

W sierpniu, jako że jak już wspomniałam mało miałam czasu - poza tym męczyłam Slumdoga, - przeczytałam jedną książkę. Ciepłe Ciała opowiada o postapokaliptycznym świecie, w którym na lotnisku żyje kolonia zombie i kościotrupów. 

Myślę, że przez stulecia sami się zniszczyliśmy. Pogrzebaliśmy się pod chciwością, nienawiścią i każdym innym grzechem, który można sobie wyobrazić, aż nasze dusze wreszcie spadły na najniższy możliwy stopień we wszechświecie. A potem wydrapały sobie w nim dziurę prowadzącą do jakiegoś... ciemnego miejsca.

Jak się można domyślić, zombie podczas głodu wyruszają na poszukiwania ludzi. R. podczas jednej z wypraw pożera mózg chłopaka Julie i... pod wpływem jego wspomnień, zakochuje się w niej. 

Podobała mi się postać R., jego kolekcja winyli i chaotyczne myśli. Zaś Julie - jako jedyna z całej książki - wkurzała mnie. Postać niegrzeczna na wyrost - stukałam się za pieniądze w wieku dwunastu lat, poza tym dużo ćpałam, więc kryształowa nie jestem! OMG, Kamińska nie lubi takiej gadki. Poza tym są jakieś granice wiarygodności, panie Marion.  

Książka niebanalna, pełna refleksji, obrazowa. Po przeczytaniu pozostawia jednak niedosyt. Tak jakby autor sam nie wiedział, dlaczego R. zakochuje się akurat w Julie i dlaczego to wszystko toczy się właśnie tak, a nie inaczej. 

W zeszłym miesiącu obejrzeliśmy z K. dwa filmy: Złap mnie, jeśli potrafisz i 21 Jump Street. Ten pierwszy jest oparty na faktach. Od lat zabierałam się, żeby go obejrzeć - DiCaprio jako Frank, małoletni i bardzo sprytny fałszerz czeków i Hanks jako Carl, zdeterminowany policjant, który powoli rozgryza psychikę chłopaka. Zabawny (ten moment, kiedy Frank pierwszy raz umyka Carlowi po spotkaniu twarzą w twarz!), ale i smutny. Drugi film idealny na poprawę humoru, amerykańska komedia, ale nie powiedziałabym że typowa. I <3 Ice Cube