Spotkania

Wam na pewno też zdarzają się od czasu do czasu spotkania wyrwane z codzienności. Pani na przystanku chwaląca piękną pogodę, starszy pan pytający o studia, czy menel opowiadający o swoim życiu. Bo przecież na ogół wszyscy mijamy się w milczeniu, wpatrujemy w swoje twarze jak w puste maski nie wiedząc, jakie kryją one historie. Może to i rozwałkowany już temat, ale trudno go nie poruszyć dowiadując się na przykład, że ludzie z którymi pracuję to nie "szarzy" przechodnie. Dowiedziałam się, że Tajka, której swoją drogą nie lubię (i która dostała ode mnie ksywę "pierdząca", nietrudno się domyślić dlaczego), miała raka piersi. Ale już wszystko w porządku! Hi, hi, hi. Jedna dziewczyna uciekła z RPA, tylko akcent i próba dostosowania się do otoczenia zdradzają odmienność. Kiedy byłam ostatnio w Południowej Afryce... Zawsze pełen pozytywizmu i podśpiewujący tą debilną piosenkę Thicke'a i Williamsa Robert ma epilepsję. Miałem jechać na wakacje... po tym, co się ostatnio stało, zdecydowaliśmy się jechać za kilka miesięcy. Żona tego młodego chłopaka w okularach boi się samolotów, więc nie jeżdżą razem na wakacje. Stuknięta pani Kłos, która wiecznie gada nie dając innym dojść do słowa (zacznie mówić o podeszwie buta, przebrnie przez swoje uwielbienie do obgryzania żeberek i dojdzie do tego, że cieszy się z tej pracy wspominając dziesięciominutową anegdotę - opowiadaną mi już dwa razy - o koleżance z poprzedniej pracy która nienawidziła współpracowników, a która pierwsza poszła kląć na swój los i płakać do kibla kiedy zamknęli fabrykę), kiedyś mieszkała w Ameryce i przez 23 lata męczyła się z agresywnym mężem. 

Wracając do tematu, tych przerywników w codzienności. Lubię dowiadywać się, że coś mnie w jakiś sposób łączy z tymi przechodniami, nie tylko podobna kurtka, ale i poglądy, czy po prostu chęć podzielenia się z kimś myślą. Najbardziej lubię rozmowy przy których ludzie otwarcie, ale z uśmiechem, pytają o moją narodowość, kiedy nie odczuwam tego cholernego dystansu związanego z akcentem. Lubię, kiedy zupełnie obcy mi przechodnie, wcale nie tacy "szarzy", okazują szczere zainteresowanie moją osobą, a i ja nie pozostaję im dłużna - rozmowy w taksówkach, na przystankach przy wschodzącym słońcu. Z pulchną panią w okularach zdających się za małymi do jej twarzy:

Och, doprawdy?! Moja siostrzenica tam pracowała! Kimberly. Kim. A który autobus łapiesz? Rzeczywiście, nie ma sensu chodzić, to całkiem spory kawałek drogi. Mówisz, że prawie zaspałaś?... Mój partner też pracuje zupełnie inaczej niż ja, mamy dla siebie tylko sobotę...

Pamiętam też tego uśmiechniętego, wysokiego i tryskającego energią i entuzjazmem pana:

A na jakie kursy chodzisz? Aha, aż tam dojeżdżasz, no to rzeczywiście musisz wcześnie wstać... Świetnie świetnie, młoda damo, też się tym interesowałem, to dobra opcja, można dobrze zarobić. Czekam na tego chłopaka, powie mi kiedy mamy autobus...

Doceniam chwile refleksji, kiedy ktoś po prostu chce wykrzyczeć, jak mu się potoczyło w życiu. Niekoniecznie wyżalić, po prostu stanąć na środku galerii handlowej i przez megafon podzielić się swoją stratą (Pamiętacie). Nie zawsze mnie to czegoś uczy, ale na pewno daje do myślenia, pozwala stanąć na moment. Pamiętam ten wieczór, piwo i chłopaka, który dosiadł się do nas, ciągnął z wiadra i opowiadał, jak spuścił lanie typowi, który z obrzydzeniem spojrzał na jego dziecko chore na downa pytając co "temu" jest. Lubię egzystencjalne pytania Zjaranego Typa (no, powiedz mi, dlaczego nie mógłbym otworzyć własnego interesu? No, dlaczego? To jest wszechświat! - w pijackim geście rozłożył ręce, a dresy i sprana bluza krzyczały w tamtej chwili ironią - a ja biorę z niego to, co chcę...), ale najbardziej lubię opowieści miejscowego żula, strażnika teksasu, największego dżentelmena i zbieracza drobnych, który chowa za pazuchę piwo i popija je zakładając nogę na nogę.

Wiecie, miałem żonę, dwóch synów, willę w tej bogatszej części miasta, tam w pobliżu szpitala... miałem też dwa samochody - pokazuje na palcach, tak jakbym nie rozumiała, ale tak naprawdę chce tylko podkreślić swoje słowa - dwa samochody i rodzinę! Ale potem przez tego cholernego premiera zamknęli moją fabrykę. Jeździłem jakiś czas tirami, ale potem wszystko zaczęło się sypać, a jak mnie zostawili... widzisz, jestem tu gdzie jestem. Nigdy się nie domyślisz, gdzie kiedyś trafisz. 

Kiedyś powiedział, że mając piwo i papierosa jest szczęśliwym facetem, dostał więc od nas czteropak ulubionego piwa i paczkę fajek na święta. To było zaraz przed tym, jak go zamknęli, niby na pół roku ale od zeszłych świąt nie pojawił się w mieście. Wzruszył się wtedy tak, że aż mi się serce ścisnęło, pokazał nam puszkę piwa i powiedział - cały dzień na nią zbierałem... Boże, nikt nigdy czegoś takiego dla mnie nie zrobił.

A Wasze Spotkania?