Dzielimy się dobrymi myślami

Dosiadam się do ogniska, przynoszę dodatkowe wino i dorzucam kilka dobrych myśli od siebie. Wspomnienia, które wywołują uśmiech na mojej twarzy. Dzięki Anja za zaproszenie! A sam pomysł pochodzi od Asikowej. :) O, no i zapraszam do zabawy.

Pierwsze wspomnienie sięga zaledwie kilku tygodni. Pijani po którymś z melanży poszliśmy do domu K. Jakoś tak wyszło, że zaczęłam na jutubie puszczać muzykę, która leci u mnie w pracy w radiu. Z pijacką pasją opowiadałam mu, przy których kawałkach da się jeszcze wytrzymać, a których nie mogę znieść. W pewnym momencie włączyłam Caribbean Queen Billiego Oceana (patrzcie jak tańczy w 2.10 do 2.15! Yeah man!) i zaczęłam robić miny do tekstu piosenki i tańczyć jak w latach 80. Wiecie, machanie ramionami i te sprawy. K. patrzył na mnie rozbawiony, potem do mnie dołączył. Dobrze, że nikt tego nie widział i nigdy nie zobaczy... :D Do tej też bym potańczyła: klik ;D

Z uśmiechem wspominam, jak po kilkugodzinnym melanżowaniu, które zakończyłam killa buchem, z zamkniętymi oczami uwiesiłam się na koszuli K. a on mężnie, choć też go zarzucało, trzymał mnie i prowadził całą drogę do miasta gdzie złapaliśmy taxi.

Jak z Czarną łaziłyśmy po ulicach. Ona chuda, ja blondynka bardziej przy kształtach. Ona bardziej towarzyska, ja wtedy jeszcze raczej cicha. Zapamiętale chlałyśmy piwo, gadałyśmy z dostawcami fast foodów i paliłyśmy zioło pod sklepem z chłopakami z ulicy. Wysiadywałyśmy nad jeziorem, gadałyśmy dosłownie ze wszystkimi, a ze sobą o wszystkich i wszystkim. Pijane nocne narratorki. Pamiętam jak zebrałyśmy wycieraczki sprzed mieszkań i położyłyśmy na środku ulicy przeciągając tam też pomarańczowy słupek.
Kiedyś poszłyśmy do sklepu po piwo i sprzedawczyni dała nam za darmo czipsy, bo były przed końcem daty. To było gdzieś na początku naszej znajomości... i to samo przydarzyło się tuż przed przeprowadzką Czarnej. Czipsy prologiem i epilogiem przyjaźni.

Dodam jeszcze spotkanie po latach z Julką, która przyjechała z chłopakiem w okolice Glasgow kilka miesięcy temu. To było takie niewiarygodne a weekend wydawał się trwać dłużej niż zwykle, tyle udało nam się zwiedzić. Najlepiej wspominam spacery po lesie, opowieści Julki o znajomych z polski i jak wystawaliśmy z K. na balkonie. Kiedy czekaliśmy aż przyjdzie w naszą stronę wielka chmura deszczu (była tak gęsta, że zastanawialiśmy się, czy to nie mgła), jak rano piliśmy tam kawę i jak wieczorem pijani paliliśmy papierosy oglądając nocny horyzont, a ja paplałam coś o rapie, literaturze i samobójcach.

Święta 2012. Zajmowałam się wtedy psem znajomej mamy. No i był nasz śp. Pies. Upiekliśmy z Bratem tacę kiełbasek i w przerwach w jedzeniu (jeżeli można umrzeć z przeżarcia, to powinnam nie żyć od kilku świąt) dokarmialiśmy psy - żeby też miały swoją świąteczną kolację. Mega pozytyw, a ta radocha na psich mordach - bezcenne.